౧౦౮ కథలు-

చిటికెటంత పనిచేసి చప్పట్ల కోసం ఎదురుచూస్తున్న మనుషులున్న కాలం ఇది. ప్రతి రోజూ సేవల పేరు మీదో ,పరోపకారం ముసుగులోనో స్వామికార్యం ,స్వకార్యం అన్నట్లుగా చిన్న చిన్న పనులు చేసి వాటిని ఘనకార్యాలుగా ముస్తాబు చేసి వాళ్ళ కీర్తి కిరీటాలలో ఆ మణుల్ని చేర్చుకొని మురిసి పోతూ ఉంటారు.

నిజానికి అలాంటి వాళ్ళు చేసిన ఘనకార్యాలు మహత్కార్యాలు మాత్రం కావని వాళ్ళతో పాటు మనకీ తెలుసు. కానీ మనకి తెలిసో తెలియకో లేక తప్పకో వారిని మునగ చెట్టు ఎక్కించి ఆహా!ఓహో ! అంటాం.వాళ్ళ దాకా ఎందుకు ? ఎదుటివాళ్ళ మెచ్చుకోలు కోసం ప్రతీ క్షణం ఆరాటపడేవాళ్ళు మనలో కూడా చాలా మంది ఉన్నారంటే అతిశయోక్తి కాదేమో!

కానీ ప్రశంసలకీ,ప్రయోజనాలకి దూరంగా ఉంటూ విధి నిర్వహణే ప్రాణంగా వారి వ్యక్తిగత జీవితాన్ని సైతం మానవత్వానికే ధార పోస్తున్న వారు నూట ఎనిమిది సిబ్బంది.(౧౦౮) పగలు-రాత్రి,ఎండ-వాన ఎప్పుడైనా ఎక్కడైనా ఒక్క పిలుపు కే పలికి,పరుగులు తీస్తూ వచ్చి, "మీ కోసం మేమున్నామంటూ ఆఘమేఘాల మీద చేరుకొని,ప్రాణాలను నిలబెట్టే సైన్యం ౧౦౮.

దేవుడిచ్చిన ఒక నిండు ప్రాణాన్ని నిలబెట్టడం కోసం వీరు పడే తపన ,ఆవేదన చూస్తే ఆ దేవుడు కూడా శిరసు వంచి సలాం కొట్టాల్సిందే.

ఆ పత్కాలంలో ఆదుకున్న వీరిలోనే దేవుణ్ణి చూసుకుంటారు ప్రాణ భిక్ష పొందిన వాళ్ళు.వీరు మాత్రమ్ బాధితుల ఊరట చూసి "హమ్మయ్య ! ఓ ప్రాణం నిలబెట్టగలిగాం" అనుకుంటూ ఊపిరి పీల్చుకుని, ఓ చిరునవ్వు చిందిస్తారు.

వీరి సేవలకి మనకి తెలిసిన ఉన్న అవార్డులు చాలవు.నిత్యమూ వేలాది ప్రాణాలు వీరి చేతిలో పునర్జన్మ పొందుతున్నాయి. సమాజం కోసం వీరింత శ్రమిస్తూ సేవ చేస్తున్నపుడు కృతజ్నత చెప్పాల్సిన కనీస ధర్మం మనకి ఉంది కదా!

దాదాపు నాలుగు నెలల పాటు నూట ఎనిమిది సేవల విధానాలు, సిబ్బంది పనితీరు గమనించి , వారి అనుభవాలు, ఇబ్బందులు తెలుసుకొని, లబ్ధిదారులు కొందరిని ప్రత్యక్షంగా కలిసి, వారి అభిప్రాయాలు పంచుకొన్న తరువాత వారిపై , వారి సేవా నిరతి పై నాకు కలిగిన అచంచల మైన గౌరవ భావాన్ని, మీతో పంచుకోవాలనిపించింది.

అందుకే ఆ లక్ష్యంతోనే వారు నిలబెట్టిన ప్రాణాల కథలకి అక్షర రూపం తెచ్చి, అందరి హౄదయాలలోనూ ఆ రూపాలకి చోటు కల్పించాలని చేసే చిరు ప్రయత్నమే ఈ

నూట ఎనిమిది కథలు............ఇవి ముమ్మాటికీ నిజాలు.

(pl..గో to next పోస్ట్........)